Οφείλουμε ως κοινωνία να αποδεχτούμε, καλώς ή κακώς, ότι η χρήση νόμιμων αλλά και παράνομων ουσιών είναι μέρος του κόσμου που ζούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη που προκύπτει να φροντίζουμε το ένα το άλλο, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τις βλαβερές επιπτώσεις της χρήσης και όχι να τις καταδικάζουμε ή και να τις αγνοούμε. Η επιβίωση του χρήστη ουσιών διατηρεί ανοιχτό το ενδεχόμενο εκπλήρωσης μακροπρόθεσμων στόχων, όπως η απεξάρτηση και η κοινωνική επανένταξη. Τα άτομα που κάνουν χρήση ναρκωτικών δεν είναι άτομα που πρέπει να παραμεριστούν κάτω από την ετικέτα των τοξικομανών ή χρηστών ναρκωτικών – αυτοί είναι οι φίλοι μας, οι οικογένειές μας, οι γείτονές μας και οι συνάδελφοί μας.

Σημαντική είναι και η συμβολή διάφορων κοινωνικών παραγόντων, όπως η φτώχεια, η κοινωνική διαστρωμάτωση, ο ρατσισμός, η κοινωνική απομόνωση, τα τραύματα του παρελθόντος, οι σεξουαλικές διακρίσεις, ο κοινωνικός στιγματισμός, η μετανάστευση, η προσφυγιά, η υποβάθμιση συνοικιών στα μητροπολιτικά κέντρα, η υποβάθμιση της εκπαίδευσης κλπ., στην ανάπτυξη και συντήρηση του εθισμού και της εξάρτησης, η οποία επηρεάζει τόσο την ευπάθεια των ανθρώπων, όσο και την ικανότητά τους για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της βλάβης που σχετίζεται με τα ναρκωτικά.

Όπως αναφέρεται και στη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Εξαρτημένων Ατόμων, η οποία συντάχθηκε από την κυρία Μένη Μαλλιώρη, Καθηγήτρια Ψυχιατρικής ΕΚΠΑ και την κυρία Δανάη Παπαχριστοπούλου, δικηγόρο υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Διαφάνειας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, είναι σημαντικό να διασφαλίζεται το δικαίωμα συμμετοχής των εξαρτημένων ατόμων στη διαμόρφωση αποφάσεων σχετικά με την πολιτική κατά των εξαρτήσεων.

Οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ναρκωτικών αποτελούν μέρος της ζωής μας και αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Η πρόληψη της απώλειας ενός άλλου ατόμου από μια θανατηφόρα υπερβολική δοσολογία είναι το κύριο μέλημά μας στην εφαρμογή πολιτικών μείωσης βλάβης στις κοινότητές μας.